Moet er nog zout zijn?

Om 10u staan we paraat aan het agentschap, gepakt en gezakt en vol enthusiasme om de Salar in te trekken, verrassend genoeg vertrekken we pas rond 11u :). De jeep is goed volgeladen: de gids/chauffeur, de kokkin, 2 fransmannen, het Brits-Nieuw Zeelands koppel van gisteren en wij tweetjes. Als eerste stop staat het treinkerkhof op het programma dat vlak buiten het stadje ligt. Hier liggen treinen uit de jaren 70 weg te roesten in the middle of nowhere. Het is een vreemd zicht, maar zorgt wel voor leuke foto's. Daarna gaan we naar het "zoutmuseum", een kleine gebouwtje waar enkele (vreemde) zoutsculpturen staan, maar dat voor de rest niets voorstelt.

Daarna begint het echte werk: we rijden de Salar in, een immense witte vlakte zo ver als je kan kijken. Eerst stappen we uit bij enkele locals die het zout op een hoopje scheppen om het te verkopen (20 eurocent per hoopje) en daarna rijden we verder over deze vreemde zee naar het Isla del Pescado. Dit is een eiland in de salar dat begroeid is met metershoge cactussen, waarvan sommige meer dan duizend jaar oud zijn. Vanaf hier heeft men een prachtig zicht over de zoutwoestijn. Hier krijgen we ook de lunch voorgeschoteld. Het eten is meer dan deftig, alleen jammer dat water blijkbaar niet in de trip was inbegrepen. (Coca Cola is daarentegen wel inbegrepen, rare jongens, die Bolvianen). Daarna hebben we een uur de tijd om de bekende "crazy perspective" foto's te maken, maar dit blijkt een pak moeilijker dan verwacht en 99 procent mislukt dan ook :). Na een rit van een uurtje komen we aan in onze slaapplaats die volledig met zoutblokken is gemaakt, zowel muren, bedden als tafels. Het wordt een gezellige avond met de andere (hoofdzakelijk europese) reizigers.

Dag 2 begint om 6u 's ochtends (pijnlijk) en na een crappy ontbijt zijn we alweer op weg. We laten de Salar achter ons en rijden door een wonderlijk landschap vol variatie. Onderweg stoppen we bij gekke rotsformaties en vulcanische meren. De meren hebben verschillende kleuren alnaargelang de micro organismen en chemische stoffen die in het water zitten: groen, wit en rood. Indrukwekkend mooi! Het landschap is bevolkt door flamingo's, vicuña's en bergkonijnen. Ondanks de vele uren in de jeep en het gehobbel heel de tijd is het echt prachtig! Van dit landschap kunt ge niet genoeg krijgen, en het is absoluut Defender-proof! Jammer dat we zelf niet aan het stuur kunnen zitten...

De laatste dag staan we om half 5 op om de zonsopgang te zien bij een groot geiserveld. Freezing! 's Nachts is het hier ongeveer -15 en dat voelen we! Door de ondergrondse vulkanische activiteit spuiten er hier continu dampen omhoog die zwavel en andere giftige stoffen bevatten. Ge kunt zo dicht bij die geisers komen als ge wilt, de enige veiligheidsmaatregel is een (door iedereen genegeerd) bord dat verbiedt om dichter te komen. Perfect om op te warmen, op de stank na dan. Na deze attractie gaan we verder om een duikje te nemen in een natuurlijke warmwaterbron. De buitentemperatuur schommelt rond het nulpunt dus het is eventjes afzien om in zwempak naar de bron te trippelen en vooral er terug uit komen is doodgaan, maar het voelt heerlijk! Na deze verfrissende duik is het tijd voor ontbijt en daarna gaan we verder naar de laatste stop: de Laguna Verde, een groen meer aan de voet van een vulkaan die de grens met Chili vormt.

Dan wordt het tijd om afscheid te nemen van Bolivië en worden we naar de grensovergang gebracht. Het was een prachtig land en een overgetelijke ervaring. We zijn blij dat we het negatief reisadvies van de belgische overheid hebben genegeerd! Het waarom van dit advies blijft voor ons onduidelijk, we hebben ons hier (gelukkig) nooit onveilig gevoeld.