Potosi

Na enkele dagen in Sucre nemen we de bus naar onze voorlaatste bestemming in Bolivië: Potosi, de zilverstad. De bus vertrok normaal gezien om half 4, maar door een technisch defectje moet de bus eerst naar de garage voor reparatie. Volgens de chauffeur een werkje van 20 minuten, maar wanneer we de as van de bus op de grond zien liggen en de motorblok eruit wordt getakeld zien we de bui al hangen... En inderdaad om kwart na 6 zijn we terug op weg :). Bolivië, het blijft een goeie oefening in geduld bewaren!

In Potosi draait alles rond de zilvermijnen, in 1544 werden er in de berg "Potosji" enorm rijke zilveraders ontdekt door de Spanjaarden. De berg was zo rijk aan zilver dat de volledige spaanse (en ook Europese) economie draaide op de jaarlijkse aanvoer van zilver uit Potosi (voor de Hirs: dit is de zilverregen waar de prof van geschiedenis het steeds over had). De stad groeide dan ook snel en was in de 16e en 17e eeuw belangrijker dan Londen en Parijs. Tegenwoordig zijn de mijnen nog steeds in gebruik, maar de opbrengst daalt snel en het zilver is van slechte kwaliteit.

De eerste dag in Potosi bezoeken we de kathedraal (die al 5 jaar in restauratie is:)) en het Munthuis, waar de zilveren munten voor het Spaanse rijk geslagen werden. We dwalen rond in het gezellige stadje (eveneens UNESCO werelderfgoed) en regelen een bezoekje aan de beroemde mijnen voor de volgende dag. Volgens de trotter: "een must voor wie Potosi echt wil beleven." En ze krijgen gelijk...

De volgende dag staan we om half 9 klaar voor ons bezoek. Eerst krijgen we een uitrusting toegewezen: broek, vest, laarzen, helm, stofmasker en zaklamp. Vervolgens gaan we naar de mijnwerkersmarkt om geschenken te kopen voor mijnwerkers. Het gaat hier dan niet braafjes om sigaretten of chocolade, neenee, dynamiet, ontstekers en cocabladeren zijn beter geschikt! Ge kunt hier op straat gewoon staven dynamiet kopen en brandversnellers bij een lokaal omaatje. Osama moest het weten!

De volgende stop is de raffinaderij. Hier worden zilver, zink en lood uit de stukken steen gewonnen. In het "labo" staan potten Cyanide en andere gifstoffen in open potjes te dampen. De mannen hier werken zonder masker of handschoenen alsof het over potjes pudding gaat... Het (knalrode) afvalwater wordt ook rechtstreeks in de rivier gedumpt. Veiligheid en milieu zijn hier duidelijk geen issue!

Tot slot gaan we de mijn zelf binnen. Claustrofobisch! Er is geen enkele vorm van ventilatie, dus overal hangt er een dikke stof- en gaswolk. Bovendien zitten we hier op een hoogte van 4300 meter en bedraagt de temperatuur ongeveer 30º C, ademhalen is dus moeilijk. We kruipen letterlijk op handen en voeten door de nauwe stoffige gangen en dalen steeds dieper af in de mijn. Best om niet te hard na te denken over wat er allemaal fout kan gaan hier beneden... Ondertussen passeren de karretjes met erts en zien we de mijnwerkers aan het (harde!) werk. De mijnwerkers werken er gedurende 10u per dag, 7 dagen per week. Ze werken er in het donker, tussen het stof en de giftige dampen zonder enige vorm van bescherming. De meesten beginnen al van hun 14 jaar in de mijn te werken en gaan rond hun 45 jaar met pensioen. Tegen die tijd zijn hun longen dus volledig kapot. De gemiddelde levensverwachting voor de mijnwerkers ligt dan ook maar tussen de 50 en de 60 jaar. Toch werkt er maar liefst 10.000 man in deze mijnen! Niet omdat er hier zulke grote kapitalen te verdienen zijn (+/-150€ per maand) maar omdat er gewoonweg geen andere jobmogelijkheden zijn.

Na 2 uurtjes komen we opgelucht terug aan de oppervlakte en sluiten we de toer af met een knal. De gids laat een staaf dynamiet op een afstandje ontploffen, geweldig! Daarna terug naar de stad voor een broodnodige douche :).