Highway to hell.

De volgende ochtend begint met de nodige paniek: we hebben slechts de helft van onze kleren teruggekregen van de wasdienst! Karo is al haar warme kleren kwijt en ik heb al doembeelden van ganse namiddagen shoppen om al die kleren te vervangen, opwinding verzekerd! Gelukkig komt de bazin van de hostel na een tijdje aanzetten met de ontbrekende kleren en kunnen we op weg.

Om 11u nemen we de bus richting Uyuni, een klein dorpje waar alle trips naar de zoutwoestijn vertrekken. De rit duurt 7u en de weg is nauwelijks een weg te noemen. Geen metertje asfalt te bespeuren... Het is een constant dilemma: raam open en stof vreten of raam toe en u kapot zweten. Het landschap onderweg is wel prachtig! Om 18u komen we eindelijk aan in Uyuni, helemaal bestoft, bezweet en verkrampt. We regelen snel een hotelkamertje en gaan dan op zoek naar een meerdaagse trip naar de Salar de Uyuni. We gaan enkele agentschappen af alvorens we een koppel tegenkomen dat ook bij ons op de bus zat. Zij hebben een goed agentschap gevonden tegen een redelijk prijs en we besluiten met hen mee te gaan. We krijgen zelfs onze kamer in de hostel er gratis bij. We struinen het lokale marktje af op zoek naar enkele noodzakelijke dingen (Freddie's eerste zonnebril ooit!), en gaan dan een pizzatje eten met op de achtergrond een gezellig live bandje. Daarna is het weer slapenstijd, de volgende dag vertrekken om 10u voor 3 dagen naar de Salar.

De Salar is de grootste zoutvlakte ter wereld, meer dan 2000 vierkante kilometer groot en op sommige plaatsen is de zoutlaag meer dan 120 meter diep. De Salar is een overblijfsel van de Atlantische oceaan die vroeger tot aan het Titicaca meer kwam. Toen de Andes werd gevormd kwam dit water vast te zitten op de hoogvlakte waar het verdampte en het zout achterbleef (volgens de gids verdampt het water op die hoogte trouwens sneller omdat het zoveel dichter bij de zon is :)).